ವಸಾಹತು ಪ್ರಜ್ಞೆ

ಈ ಲೇಖನವನ್ನು ಬರೆಯುತ್ತಿರುವ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಎರಡು ವಿಭಿನ್ನ ದೇವಾಲಯಗಳಿಗೆ ಸ್ತ್ರೀಯರ ಪ್ರವೇಶದ ಹೋರಾಟಗಳು ನಡೆಯುತ್ತಿವೆ. ಅವೆಂದರೆ ಶಬರಿಮಲೆ ಹಾಗೂ ಶನಿ ಶಿಂಗ್ಲಾಪೂರ. ಈ ಹೋರಾಟವನ್ನು ನಡೆಸುತ್ತಿರುವವರು ಪ್ರಗತಿಪರರು ಹಾಗೂ ಸ್ತ್ರೀವಾದಿಗಳು. ಈ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಅವರು ಎತ್ತುತ್ತಿರುವ ಚರ್ಚೆಯನ್ನು ಗಮನಿಸಿದಾಗ ಭಾರತೀಯ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಕುರಿತು ಈ ಮುಂದಿನ ತಪ್ಪು ಕಲ್ಪನೆಗಳು ಅವರಿಗೆ ಇರುವುದು ಸ್ಪಷ್ಟ. ಅದೆಂದರೆ: ೧. ಹಿಂದೂ ಎನ್ನುವುದು ಇಸ್ಲಾಂ, ಕ್ರಿಶ್ಚಿಯಾನಿಟಿಗಳಂತೆ ಒಂದು ರಿಲಿಜನ್ನು. ೨. ಹಿಂದೂಗಳ ದೇವಾಲಯಗಳು ಚರ್ಚು ಮಸೀದಿಗಳಂತೆ ಹಿಂದೂಗಳ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಪೂಜಾ ಸ್ಥಳಗಳು. ಹಾಗಾಗಿ ಹಿಂದೂ ಮಹಿಳೆಯರಿಗೆ ಇಂಥ ದೇವಾಲಯಗಳಲ್ಲಿ ಬಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳದಿರುವುದು ಲಿಂಗತಾರತಮ್ಯವನ್ನು ಮಾಡಿದಂತೇ ಎಂಬುದು ಅವರ ತರ್ಕ.

ಹಿಂದೂ ಎನ್ನುವುದು ಇಸ್ಲಾಂ ಕ್ರಿಶ್ಚಿಯಾನಿಟಿಗಳಂತೆ ರಿಲಿಜನ್ನಲ್ಲ. ಇದೊಂದು ಬಹು ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳ ಸಮಾಜ. ಈ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳಿಗೆ ಆಧಾರವಾಗಿ ಕ್ರೈಸ್ತ ಮುಸ್ಲಿಮರಿಗೆ ಇರುವಂತೆ ಯಾವುದೇ ದೇವವಾಣಿ, ಪವಿತ್ರ ಗ್ರಂಥ ಅಥವಾ ಏಕರೂಪೀ ಡಾಕ್ಟ್ರಿನ್ನುಗಳ ಆಧಾರವಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ ಇಂಥ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳು ವೈವಿಧ್ಯಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಬೆಳೆದುಕೊಂಡಿವೆ. ಹಿಂದೂ ದೇವಾಲಯಗಳು ಚರ್ಚುಗಳಂತೆ ಒಂದು ಕೇಂದ್ರೀಕೃತ ಆಡಳಿತ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಘಟಕಗಳಲ್ಲ. ಅವು ಹುಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳುವುದು, ಅವುಗಳ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ, ಜನಪ್ರಿಯತೆ, ನಿರ್ವಹಣೆ, ಅವನತಿ ಇವೆಲ್ಲ ಆಯಾ ಕ್ಷೇತ್ರಗಳ ಕ್ರಿಯಾಶೀಲತೆಗೆ ಸಂಬಂಧಪಟ್ಟ ಖಾಸಗಿ ವಿಚಾರಗಳಾಗಿವೆ. ಅವುಗಳಿಗೆ ಭಕ್ತರು ನಾನಾ ಕಡೆಗಳಿಂದ ಬರುತ್ತಾರೆ ಎಂಬ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಅವು ಸಾರ್ವಜನಿಕವಲ್ಲ, ಏಕೆಂದರೆ ಆ ಭಕ್ತರಿಗೆ ಅಲ್ಲಿ ಬರಲೇಬೇಕೆಂಬ ನಿರ್ಬಂಧವಿಲ್ಲ. ಭಕ್ತರು ಆಯಾ ಕ್ಷೇತ್ರದ ರೀತಿ ರಿವಾಜುಗಳಿಗೆ ಗೌರವಕೊಟ್ಟೇ ಅಲ್ಲಿಗೆ ತಮ್ಮ ಇಷ್ಟಾರ್ಥಗಳನ್ನು ಪಡೆಯಲು ಅಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದಿರುತ್ತಾರೆ. ಯಾರಿಗಾದರೂ ಹೊಸ ದೇವಾಲಯವನ್ನು ಕಟ್ಟಿ ಬೆಳೆಸುವ ಆಯ್ಕೆ ಮುಕ್ತವಾಗಿದೆ. ಹಾಗಾಗಿ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಜಾತಿಗಳಿಗೆ, ಮತಗಳಿಗೆ, ಕುಲಗಳಿಗೆ, ಪ್ರದೇಶಗಳಿಗೆ, ಊರುಗಳಿಗೆ, ಗಲ್ಲಿಗಳಿಗೆ ಪ್ರತ್ಯೇಕ ದೇವಾಲಯಗಳು ಇರುವುದು.

ಇಂಥ ದೇವಾಲಯಗಳಲ್ಲಿನ ರಿವಾಜುಗಳು ಕೂಡ ಅಷ್ಟೇ ವೈವಿಧ್ಯಪೂರ್ಣವಾಗಿರುತ್ತವೆ. ಕೆಲವೆಡೆ ಹೆಂಗಸರಿಗೆ ಪ್ರವೇಶವಿಲ್ಲವಾದರೆ ಕೆಲವೆಡೆ ಗಂಡಸರಿಗೇ ಪ್ರವೇಶವಿಲ್ಲ, ಕೆಲವೆಡೆ ಹೆಂಗಸರನ್ನೇ ಇಟ್ಟು ಪೂಜಿಸುತ್ತಾರೆ. ಕೆಲವೆಡೆ ಅಸ್ಪೃಶ್ಯರಿಗೆ ಪ್ರವೇಶವಿಲ್ಲ. ಇನ್ನೂ ಕೆಲವೆಡೆ ಅಸ್ಪೃಶ್ಯರಾದಿಯಾಗಿ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಮುಟ್ಟಿ ದರ್ಶನದ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಇರುತ್ತದೆ. ಕೆಲವೆಡೆ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರ ಎಡೆಯ ಮೇಲೆ ಕೆಳಜಾತಿಯವರು ಹೊರಳಾಡಿದರೆ, ಕೆಲವೆಡೆ ಮೇಲ್ಟಾತಿಗಳ ಬೆನ್ನನ್ನು ದಲಿತ ಪೂಜಾರಿಗಳು ತುಳಿದು ಸಾಗುತ್ತಾರೆ. ಕೆಲವೆಡೆ ಅಂಗಿ ಬಿಚ್ಚದೇ ಭಕ್ತಾದಿಗಳಿಗೆ ಪ್ರವೇಶ ಇಲ್ಲವಾದರೆ ಕೆಲವೆಡೆ ಸ್ವತಃ ಪೂಜಾರಿಗಳೇ ಸೈಟರ್, ಮಫ್ಲರ್ ಸಮೇತ ಪೂಜೆ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಹೆಂಗಸರ ಕಾಲಿಗೆ ಗಂಡಸರು ಬೀಳುವುದೂ, ಅಸ್ಪೃಶ್ಯರ ಕಾಲಿಗೆ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರು ಬೀಳುವುದೂ ಇಂಥ ದೇವಾಲಯಗಳ ವೈವಿಧ್ಯಪೂರ್ಣ ರಿವಾಜುಗಳ ಪಟ್ಟಿಯಲ್ಲೇ ಬರುತ್ತವೆ. ಇಂಥ ಯಾವುದೋ ದೇವಾಲಯದಲ್ಲಿ ಹೆಂಗಸರನ್ನು ಒಳಗೆ ಬಿಟ್ಟುಕೊಂಡಿಲ್ಲ ಹಾಗಾಗಿ ಅವರು ಸ್ತ್ರೀಯರನ್ನು ಕೀಳುಭಾವದಿಂದ ನೋಡುತ್ತಾರೆ ಎನ್ನುವವರು ಪುರುಷರನ್ನೇ ಒಳಗೆ ಬಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳದ ದೇವಾಲಯಗಳಲ್ಲಿ ಸ್ತ್ರೀಯರಿಗೆ ಪುರುಷರ ಕುರಿತು ಕೀಳು ಭಾವನೆ ಇದೆ ಎನ್ನಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಮೇಲ್ಟಾತಿಯವರ ಬೆನ್ನನ್ನು ತುಳಿಯುವ ಅಸ್ಪೃಶ್ಯರು ಮೇಲ್ಟಾತಿಗಳನ್ನು ಕೀಳಾಗಿ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಎನ್ನಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಕೆಲವು ಆಚರಣೆಗಳನ್ನು ಮಾತ್ರ ಹಿಂದೂಗಳ ಲಿಂಗ ತಾರತಮ್ಯ, ಜಾತಿ ತಾರತಮ್ಯಕ್ಕೆ ಉದಾಹರಣೆ ಮಾಡಿ ಸಾರ್ವತ್ರೀಕರಿಸುವುದು ಅವಾಸ್ತವಿಕವಾಗುತ್ತದೆ. ಅಂಥ ಮಾತನ್ನಾಡುವವರು ಈ ದೇವಾಲಯಗಳಿಗೇ ಹೋಗದವರು ಮಾತ್ರ.

ಇನ್ನು ಈ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಧಾರ್ಮಿಕ ಹಕ್ಕಿನ ಕುರಿತು ಮಾತನ್ನಾಡಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಭಾರತೀಯ ದೇವಾಲಯಗಳನ್ನು ಚರ್ಚು ಮಸೀದಿಗಳಂಥ ಪ್ರಾರ್ಥನಾ ಸ್ಥಳಗಳು ಎಂದು ತಪ್ಪಾಗಿ ಕಲ್ಪಿಸಿದ್ದರಿಂದ ಈ ಎಲ್ಲ ಆವಾಂತರಗಳು, ಭಾರತೀಯರಿಗೆ ದೇವಾಲಯಕ್ಕೆ ಹೋಗಿಯೇ ದೇವರನ್ನು ಪೂಜೆ ಮಾಡಬೇಕು ಅಥವಾ ಪೂಜೆ ಮಾಡಿಯೇ ಸದ್ಗತಿಯನ್ನು ಪಡೆಯಬೇಕು ಎಂಬ ನಿರ್ಬಂಧವಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ ದೇವಾಲಯ ಪ್ರವೇಶವನ್ನು ನಿರಾಕರಿಸಿದ್ದರಿಂದ ಯಾವುದೇ ಭಾರತೀಯನ ಧಾರ್ಮಿಕ ಹಕ್ಕು ಚ್ಯುತಿಯಾಗುವುದಾಗಲೀ, ಸಾಮಾಜಿಕ ಸ್ಥಾನಮಾನವು ಭ್ರಷ್ಟವಾಗುವುದಾಗಲೀ ಇಲ್ಲಿ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಪರಮಾತ್ಮನ ಸಾಕ್ಷಾತ್ಕಾರಕ್ಕೆ ಅಥವಾ ಸದ್ಧತಿಗೆ ದೇವಾಲಯಗಳೊಂದೇ ಸಾಧನ ಎಂಬುದಾಗಿ ನಮ್ಮ ಯಾವ ಮಹಾಪುರುಷರೂ ಹೇಳಿಲ್ಲ, ಯಾವ ಗ್ರಂಥಗಳೂ ಸಾರಿಲ್ಲ. ಹಾಗೆ ಸಾರಿದವರನ್ನು ಅಜ್ಞಾನಿಗಳು ಎಂದೇ ನಮ್ಮ ಪರಂಪರೆ ಹೇಳುತ್ತದೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಈ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ‘ಧಾರ್ಮಿಕ ಹಕ್ಕಿನ ಕುರಿತು ಮಾತನಾಡುವವರಿಗೆ ನಮ್ಮ ಪರಂಪರೆಯ ಕುರಿತು ಈ ಅಜ್ಞಾನವಿದೆ ಎನ್ನಲಡ್ಡಿಯಿಲ್ಲ. ಇದಕ್ಕಿಂತ ತಮಾಷೆಯ ವಿಷಯವೆಂದರೆ ಈ ಹೋರಾಟಗಾರರು ತಾವೇ ಗೌರವಿಸದ ಸದ್ಗತಿಯ ಹಕ್ಕನ್ನು ಇತರರಿಗೆ ಕೊಡಿಸುವ ಸಲುವಾಗಿ ಹೋರಾಡುತ್ತಿರುವುದು.

ಈ ಧಾರ್ಮಿಕ ಹಕ್ಕು ಎಂಬುದು ನಮಗೆ ಪಾಶ್ಚಾತ್ಯರಿಂದ ಬಂದ ಬಳುವಳಿ. ಆದರೆ ಪ್ರಸ್ತುತ ಚಳವಳಿಯಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿರುವವರಿಗೆ ಒಂದು ವಿಷಯ ಗೊತ್ತಿದ್ದಂತಿಲ್ಲ. ಪಾಶ್ಚಾತ್ಯರು ಧಾರ್ಮಿಕ ಹಕ್ಕು ವಯಕ್ತಿಕ ಆಯ್ಕೆ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಪ್ರತೀ ವ್ಯಕ್ತಿಗೂ ತನ್ನ ಸದ್ಗತಿಗೆ ಬೇಕಾದ ರಿಲಿಜನ್ನನ್ನು ಆಯ್ದುಕೊಳ್ಳುವ ಹಕ್ಕು ದೈವದತ್ತವಾಗಿದೆ. ಅನ್ಯರು ಅದರಲ್ಲಿ ಹಸ್ತಕ್ಷೇಪ ಮಾಡಿದರೆ ಅದು ಧಾರ್ಮಿಕ ಹಕ್ಕಿನ ಹರಣವೇ ಆಗುತ್ತದೆ. ಹಾಗಾಗೇ ಬಲಾತ್ಕಾರದ ಮತಾಂತರವನ್ನು ಧಾರ್ಮಿಕ ಹಕ್ಕಿನ ಚ್ಯುತಿ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಪ್ರಸ್ತುತ ಚರ್ಚೆಯಲ್ಲಿ ಇವರೆಲ್ಲ ಸಮಸ್ತ ಭಕ್ತ ಸ್ತ್ರೀ ಸಮುದಾಯದ ಧಾರ್ಮಿಕ ಹಕ್ಕಿನ ಕುರಿತು ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಹಾಗೂ ಇವರು ಆ ಭಕ್ತ ಸಮುದಾಯಕ್ಕೆ ಸೇರಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾದರೆ ಇವರು ಅವರ ಹಿತಾಸಕ್ತಿಯನ್ನು ಹೇಗೆ ಪ್ರತಿನಿಧಿಸಬಲ್ಲರು? ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ಏಳುತ್ತದೆ. ಈ ಹೋರಾಟ ಮಾಡುವವರು ಭಕ್ತ ಸ್ತ್ರೀಯರ ಅಭಿಪ್ರಾಯ ಸಂಗ್ರಹಣೆ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆಯೆ? ಆ ಸ್ತ್ರೀಯರು ‘ಈ ಸಂಪ್ರದಾಯವು ಇರಲಿ’ ಎಂದು ಹೇಳಿದ ಪಕ್ಷದಲ್ಲಿ ಧಾರ್ಮಿಕ ಹಕ್ಕಿನ ಕುರಿತು ಹೋರಾಡುವವರೇ ಅದನ್ನು ಉಲ್ಲಂಘಿಸಿದ ಹಾಗಾಗುವುದಿಲ್ಲವೆ? ಈ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಅವರಿಗಿರುವುದು ಒಂದೇ ಉತ್ತರ: ಅದೆಂದರೆ ಈ ಸ್ತ್ರೀಯರೆಲ್ಲ ಮುಗ್ಧರು, ತಿಳಿವಳಿಕೆಯಿಲ್ಲದವರು, ಇಲ್ಲ ಸೋಗಲಾಡಿಗಳು. ಇಂಥ ಉತ್ತರಗಳು ಸ್ತ್ರೀ ಘನತೆಯ ಪರವಾಗಿ ಹೋರಾಡುವವರಿಗೆ ಬೇಕೆ?

ಇನ್ನು ಈ ಹೋರಾಟವನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಿರುವವರಲ್ಲಿ ಇಬ್ಬಂದಿತನವೂ ಇದೆ. ಶಬರಿಮಲೆಯ ಆಚರಣೆಯನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿ ಪಿಐಎಲ್ ಹಾಕಿದವರು ಒಬ್ಬ ಮುಸ್ಲಿಂ. ಇಸ್ಲಾಂನಲ್ಲಿ ಸ್ತ್ರೀಯರಿಗೆ ಸಾರ್ವತ್ರಿಕವಾಗಿ ಪ್ರಾರ್ಥನೆಯಲ್ಲಿ ಸಹಭಾಗಿತ್ವವಿಲ್ಲ. ಹಾಗಿರುವಾಗ ಈ ಸ್ತ್ರೀ ಪರ ಹೋರಾಟಗಾರರಿಗೆ ಇಂಥ ಜ್ವಲಂತ ಸಮಸ್ಯೆ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಬೀಳದೇ ಶಬರಿಮಲೆಗೆ ಹೋಗುವ ಹಿಂದೂ ಸ್ತ್ರೀಯರ ಸಮಾನತೆಗೆ ಚ್ಯುತಿ ಬಂದಿತೆನ್ನುವುದು ಮಾತ್ರ ಕಾಡುವ ಸಮಸ್ಯೆಯಾಗಿದ್ದುದು ಆಶ್ಚರ್ಯ. ಇಂಥ ವಿಷಯಗಳು ಈ ಹೋರಾಟಗಳ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕತೆಯನ್ನೇ ಸಂದೇಹಿಸುವಂತೆ ಹಾಗೂ ಅದರ ಹಿಂದೆ ಕೋಮುವಾದೀ ಅಜೆಂಡಾಗಳನ್ನು ಊಹಿಸುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತವೆ. ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಇಂಥ ಹೋರಾಟಗಾರರು ಹಿಂದುತ್ವವಾದವನ್ನು ಗಟ್ಟಿಮಾಡುವ ಕಾಯಕವನ್ನಲ್ಲದೇ ಬೇರೆ ಯಾವ ಸಾಧನೆಯನ್ನೂ ಮಾಡುವಂತೆ ಕಾಣುವುದಿಲ್ಲ. ಇಂಥ ಹೋರಾಟಗಳ ಮಿತಿಯನ್ನು ತಿಳಿಸಲು ಇದು ಒಂದು ಉದಾಹರಣೆ ಅಷ್ಟೆ. ಶಬರಿಮಲೆಯಲ್ಲಿ, ಶನಿ ಸಿಂಗಣಾಪುರಗಳಲ್ಲಿ, ಅಥವಾ ಇನ್ನೂ ಇಂಥ ಕ್ಷೇತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಇರುವ ಆಚರಣೆಗಳು ಆಯಾ ಕ್ಷೇತ್ರಗಳು ಹಾಗೂ ಅವುಗಳ ರಿವಾಜಿಗೆ ಸಂಬಂಧಪಟ್ಟವು ಅಷ್ಟೆ. ಅವನ್ನು ಸ್ತ್ರೀಯರ ಸಮಾನತೆಯ ಹಾಗೂ ಹಕ್ಕುಗಳ ಸಮಸ್ಯೆಗಳನ್ನಾಗಿ ನೋಡುವುದೇ ತಪ್ಪು. ಅದರಿಂದ ಹುಟ್ಟುವುದು ವಿವಾದ ಹಾಗೂ ಪ್ರಕ್ಷುಬ್ದತೆಯೇ ವಿನಃ ಸ್ತ್ರೀ ಸಮಾನತೆಯಲ್ಲ.

ಹಿಂದೂಯಿಸಂನಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೂ ಸುಳ್ಳು, ಅನೈತಿಕತೆ ಹಾಗೂ ಮೌಡ್ಯಗಳೇ ತುಂಬಿವೆ ಎಂಬುದು ವಿದ್ಯಾವಂತ ಹಿಂದೂಗಳ ಸಾಮಾನ್ಯ ಜ್ಞಾನವೇ ಆಗಿಬಿಟ್ಟಿದೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಾಣಿಸಿದ ಆಚರಣೆಗಳೆಲ್ಲವೂ ಒಂದಿಲ್ಲೊಂದು ಹಕ್ಕುಗಳನ್ನು ಹತ್ತಿಕ್ಕುತ್ತಿರುವಂತೆ ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಪೂಜಾರಿಗಳೂ ಋತುಸ್ರಾವ, ಮೈಲಿಗೆ ಅಂತೆಲ್ಲ ತುಪ್ಪ ಹೊಯ್ಯುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ. ಋತುಸ್ರಾವವು ದೇವಾಲಯಗಳಿಗೆ ಸಮಸ್ಯೆಯಾಗಿದ್ದೇ ಹೌದಾಗಿದ್ದರೆ ಉಳಿದ ದೇವಾಲಯಗಳಲ್ಲಿ ಸ್ತ್ರೀಯರನ್ನು ಏಕೆ ಬಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ? ಅವಕ್ಕೆಲ್ಲ ಚಳವಳಿಗಳೇ ನಡೆದವೆ? ಈಗ ಸ್ತ್ರೀಯರಿಗೆ ವೇದಗಳನ್ನು, ಪೌರೋಹಿತ್ಯವನ್ನು ಕಲಿಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ದಲಿತ ಸ್ತ್ರೀಯರನ್ನೇ ಪೂಜಾರಿಗಳನ್ನಾಗಿ ಮಾಡುವ ಪ್ರಯೋಗಗಳನ್ನೂ ನೋಡಿದ್ದೇವೆ. ಅವು ಯಾವ ಹಿಂದೂಗಳಿಗೂ ಸಮಸ್ಯೆಯಾಗಿ ಕಾಡಿಲ್ಲ. ಅಂದರೆ ಇಲ್ಲಿ ಮೇಲ್ನೋಟಕ್ಕೆ ಕಾಣಿಸುವುದೆಂದರೆ ಅದು ಆಯಾ ದೇವಾಲಯಗಳ ರಿವಾಜು ಹಾಗೂ ಭಕ್ತರು ಅವನ್ನು ಮಾನ್ಯಮಾಡಿಯೇ ಆ ಕ್ಷೇತ್ರಗಳಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತಾರೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಇಂಥ ಆಚರಣೆಗಳನ್ನು ಮಾಡುವವರಿಗೇ ಅವು ಸಮಸ್ಯೆಯಾಗಿ ಕಾಡುವವ ವರೆಗೂ ಅದೊಂದು ನಿವಾರಿಸಬೇಕಾದ ಸಮಸ್ಯೆಯಲ್ಲ. ಅವಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧ ಪಡದವರ ಹಸ್ತಕ್ಷೇಪವಂತೂ ಅನಗತ್ಯ ಹಿಂಸೆಗೆ ಎಡೆಮಾಡುತ್ತದೆ. ಅಂಥದ್ದೊಂದು ಸಂದರ್ಭ ಬಂದಾಗ ಅವರೇ ಮತ್ತೊಂದು ಪುರಾಣವನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು ಹೊಸ ಆಚರಣೆಗಳನ್ನು ಮಾನ್ಯಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ನಮ್ಮ ಯಾವ ದೇವಾಲಯಗಳ ಪೂಜಾ ವಿಧಿಗಳೂ ಆಚಂದ್ರಾರ್ಕವಾಗಿ ಇರುವಂಥವಲ್ಲ. ಅವು ಕಾಲದಿಂದ ಕಾಲಕ್ಕೆ ಭಕ್ತರ ಒಲವುಗಳಿಗೆ ತಕ್ಕಂತೆ ಬದಲಾವಣೆಗಳನ್ನು ಮಾಡಿಕೊಂಡೇ ಬಂದಿವೆ. ದೇವಾಲಯಗಳ ದೇವರುಗಳೇ ಬದಲಾಗಿವೆ. ಆಚರಣೆ ಬದಲಾಗುವುದು ಏನು ಮಹಾ?

ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಮೈಸೂರು ಸಿಂಹಾಸನಕ್ಕೆ ಉತ್ತರಾಧಿಕಾರಿಯನ್ನು ನಿಯಮಿಸಿ ಪಟ್ಟಾಬಿಷೇಕವನ್ನು ನಡೆಸಿದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಕರ್ನಾಟಕದ ಮಾಧ್ಯಮಗಳ ತುಂಬೆಲ್ಲ ಪರ ವಿರೋಧ ಅಭಿಪ್ರಾಯಗಳ ಸುರಿಮಳೆಯಾಯಿತು. ಕೆಲವು ರಾಜಕಾರಣಿಗಳು ಆ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದಲ್ಲಿ ಸಹಭಾಗಿಗಳಾಗಲು ಹಿಂಜರಿದರು. ಮತ್ತೂ ಕೆಲವರು ತಾವು ಭಾಗವಹಿಸಿದ್ದನ್ನು ಜನರ ವಿಶೇಷ ಗಮನಕ್ಕೆ ತರಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದರು. ಆ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮವನ್ನು ಹಳೆಯ ಮೈಸೂರಿನ ಸಮಸ್ತ ಪ್ರಜಾ ಸಮುದಾಯವೂ ತುಂಬಾ ಸಂಭ್ರಮದಿಂದ ಸ್ವೀಕರಿಸಿತ್ತು. ಇದನ್ನು ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಂಡ ನಮ್ಮ ಮಾಧ್ಯಮಗಳೂ ಕೂಡ ಅದಕ್ಕೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಪ್ರಚಾರವನ್ನು ಕೊಟ್ಟವು. ಈ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮವನ್ನು ಏಕೆ ವಿರೋಧಿಸಬೇಕೆಂಬುದು ಬಹುಶಃ ಇವರಿಗೆಲ್ಲ ಅರ್ಥವಾದಂತಿಲ್ಲ. ವಿರೋಧಿಸುವವರು ಪ್ರಗತಿಪರರು ಎಂಬುದು ಕೆಲವರಿಗೆ ಗೊತ್ತಾದರೂ ವಿರೋಧ ಏಕೆಂಬುದು ತಿಳಿದಂತಿಲ್ಲ. ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಮಾಜಿ ರಾಜ ಕುಟುಂಬದ ಖಾಸಗಿ ವ್ಯವಹಾರವು ರಾಜ್ಯದ ಜನತೆಯ ತಲೆತಿನ್ನುವ ಸಮಸ್ಯೆಯಾಗಿದ್ದು ಕುತೂಹಲಕಾರಿಯಾಗಿದೆ.

ಇಂದು ಇದು ಅರಸು ಕುಟುಂಬದ ಖಾಸಗಿ ವ್ಯವಹಾರವೇ ಆದರೂ ಕೂಡ ಒಂದಾನೊಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಈ ಪ್ರದೇಶವನ್ನು ಆಳಿದ ಕುಟುಂಬ ಅದು. ಆ ಕುಟುಂಬದ ಜೊತೆಗೆ ಹಳೆಯ ನೆನಪುಗಳನ್ನಿಟ್ಟುಕೊಂಡವರು, ಒಡನಾಡಿದವರು ಆ ಕೌಟುಂಬಿಕ ವ್ಯವಹಾರದಲ್ಲಿ ಭಾವನಾತ್ಮಕವಾಗಿ ತೊಡಗಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಮೈಸೂರು ಸಂಸ್ಥಾನವು ಭಾರತೀಯ ಸರ್ಕಾರದಲ್ಲಿ ವಿಲೀನವಾದ ನಂತರವೂ ಹಳೆಯ ಮೈಸೂರಿನ ಜನತೆ ಈ ಕುಟುಂಬವನ್ನು ತಮ್ಮ ರಾಜರು ಎಂಬುದಾಗಿ ನೋಡುವುದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿಲ್ಲ. ಅದಕ್ಕೆ ಇಂಬು ಕೊಡುವಂತೆ ಅರಸರ ಅಳ್ವಿಕೆ ಹಾಗು ಪಿಂಚಣಿಗಳನ್ನು ರದ್ದು ಮಾಡಿದರೂ ಕೂಡ ಅರಸೊತ್ತಿಗೆಯ ಪ್ರತೀಕವಾದ ಅರಮನೆಯು ಪ್ರವಾಸಿ ತಾಣವಾಗಿ ಸಾರ್ವಜನಿಕರಿಗೆ ಮುಕ್ತವಾಯಿತು. ಮೈಸೂರು ದಸರಾವನ್ನು ಪ್ರತೀ ವರ್ಷವೂ ವಿಜೃಂಭಣೆಯಿಂದ ಆಚರಿಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಮೈಸೂರು ಅರಸರು ಕೈಗೊಂಡ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಕೆಲಸಗಳು ಹಾಗೂ ನೀರಾವರಿ ಯೋಜನೆಗಳನ್ನು ಆಧರಿಸಿ ಈ ಭಾಗದ ಜನತೆ ತಮ್ಮ ಬದುಕನ್ನು ರೂಪಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಇವೆಲ್ಲವೂ ಅರಸೊತ್ತಿಗೆಯ ನೆನಪುಗಳನ್ನು ಜನಮನದಲ್ಲಿ ಬೇರೂರಿಸುವ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತವೆಯೇ ವಿನಃ ಅದನ್ನು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಮುಂದುವರಿಸಿಕೊಂಡು ಬರುತ್ತಿರುವ ಇಂದಿನ ಸರ್ಕಾರವನ್ನಲ್ಲ, ಹಾಗಾಗಿ ಇಂದು ಆ ಕುಟುಂಬದಲ್ಲಿ ಪಟ್ಟಾಭಿಷೇಕ ನಡೆದರೆ ಅದು ಈ ಜನರಿಗೆಲ್ಲ ಸಂಬಂಧವೇ ಇಲ್ಲದ ಸಂಗತಿಯಾಗಿ ಉಳಿಯುವುದಿಲ್ಲ.

ಪ್ರಗತಿಪರರೇಕೆ ಪಟ್ಟಾಭಿಷೇಕವನ್ನು ವಿರೋಧಿಸುತ್ತಾರೆ? ಅರಸೊತ್ತಿಗೆಯೇ ಇಲ್ಲದ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಪಟ್ಟಾಭಿಷೇಕ ಎನ್ನುವುದು ತಮಾಷೆಯಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವುದೇನೋ ಸರಿ. ಏಕೆಂದರೆ ಪಟ್ಟಾಭಿಷೇಕವು ರಾಜ ಕುಟುಂಬದ ಸದಸ್ಯನೊಬ್ಬನನ್ನು ರಾಜನನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿ ಅವನ ಆಳ್ವಿಕೆಯನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸುವ ವಿಧಿ. ಈಗ ರಾಜ್ಯವೇ ಇಲ್ಲದಿರುವುದರಿಂದ ಇದೊಂದು ಮೌಡ್ಯವಾಗಿ ಅವರಿಗೆ ಕಾಣಿಸುತ್ತದೆ. ಇಷ್ಟೇ ಆಗಿದ್ದರೆ ಅವರೆಲ್ಲ ತಮಾಷೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಇರಬಹುದಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ಪ್ರಗತಿಪರರಿಗೆ ಈ ಆಚರಣೆಯ ಕುರಿತು ಭಯ ಹಾಗೂ ಆತಂಕಗಳು ಕೂಡ ಇವೆ. ಅವರಿಗೆ ಅದೊಂದು ಅಪಾಯಕಾರಿ ಸೂಚನೆಯಾಗಿದೆ. ಭಾರತೀಯ ರಾಜಕೀಯವನ್ನು ಮತ್ತೆ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಪೂರ್ವ ಕಾಲಕ್ಕೆ ಒಯ್ಯುವ ಹುನ್ನಾರವಾಗಿ ಅವರಿಗೆ ಈ ಚಟುವಟಿಕೆಯು ಕಾಣಿಸುತ್ತಿದೆ. ಅಂದರೆ ವರ್ಣ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಸಮಾಜವನ್ನು ಮತ್ತೆ ಸ್ಥಾಪಿಸುವ ಶಕ್ತಿಗಳು ಇನ್ನೂ ನಾಶವಾಗಿಲ್ಲ ಎಂಬ ಕರೆಗಂಟೆ ಅವರಿಗೆ ಕೇಳಿಸುತ್ತಿದೆ.

ಬ್ರಿಟಿಷರು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಕಂಪನಿ ಆಳ್ವಿಕೆಯನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸುವಾಗ ಮೊದಲ ಹಂತದಲ್ಲಿ ಅವರು ಭಾರತೀಯ ದೇಶೀ ರಾಜರೊಂದಿಗೆ ನೇರವಾಗಿ ಹಣಾಹಣಿ ಮಾಡಬೇಕಾಯಿತು. ಬ್ರಿಟಿಷರ ಆಳ್ವಿಕೆಯು ಪಾಶ್ಚಾತ್ಯ ಜ್ಞಾನೋದಿತ ರಾಜಕೀಯ ಚಿಂತನೆಗಳನ್ನಾಧರಿಸಿತ್ತು. ಆದರೆ ಇಲ್ಲಿ ಆಳವಾಗಿ ಬೇರು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದ ರಾಜತ್ವವನ್ನು ಕಿತ್ತೊಗೆಯದೇ ಅವರ ಆಳ್ವಿಕೆ ಸಾಧ್ಯವಿರಲಿಲ್ಲ. ಹೊಸದಾಗಿ ಜಮೀನು ಮಾಡುವವರು ಅಲ್ಲಿರುವ ಮರಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಬೊಡ್ಡೆ ಸಮೇತ ಕೀಳಬೇಡವೆ? ಈ ಮರಗಳ ತಲೆಯನ್ನೊಂದೇ ಹೊಡೆದರೆ ಮತ್ತೆ ಚಿಗುರುತ್ತವೆ. ಇದು ಬ್ರಿಟಿಷರಿಗೆ ೧೮೫೭ರ ಸಂಗ್ರಾಮದಲ್ಲಿ ಅನುಭವವೇದ್ಯವಾಯಿತು. ೧೯ನೆಯ ಶತಮಾನದ ಮೊದಲಾರ್ಧ ಭಾಗದಲ್ಲಿ ಭಾರತದಾದ್ಯಂತ ದೇಶೀ ರಾಜರು ಹಾಗೂ ಅವರ ಬಂಟರಿಂದ ಪ್ರತಿರೋಧಗಳನ್ನು ಅವರು ಎದುರಿಸಿ ಉಸಿರು ಬಿಡುತ್ತಿರುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ೧೮೫೭ರ ಸಂಗ್ರಾಮವು ಸ್ಫೋಟದಂತೆ ಸಂಭವಿಸಿತು. ತದನಂತರ ಜನಮಾನಸದಲ್ಲಿರುವ ರಾಜತ್ವದ ಒಲವುಗಳನ್ನೇ ಬೇರುಸಮೇತ ಕೀಳುವ ಅಗತ್ಯವನ್ನು ಅವರು ಮನಗಂಡರು. ಈ ರಾಜತ್ವವೆಂಬುದು ನಿರುಪಯುಕ್ತ ಹಾಗೂ ಪ್ರಗತಿಗೆ ಅಪಾಯಕಾರಿ ಎಂಬ ತಿಳಿವಳಿಕೆಯನ್ನು ಭಾರತೀಯರಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಶಿಕ್ಷಣದ ಮೂಲಕ ಬಿತ್ತತೊಡಗಿದರು.

ಭಾರತೀಯ ರಾಜರ ಕುರಿತ ವಸಾಹತು ನಿರೂಪಣೆ ಏನಿದೆ? ವಸಾಹತು ಪೂರ್ವ ಭಾರತೀಯ ಸಮಾಜವು ಬರ್ಬರ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಾಗಿದ್ದು ಅದನ್ನು ಪೋಷಿಸಿಕೊಂಡು ಬಂದವರೇ ಈ ಭಾರತೀಯ ಪ್ರಭುಗಳು. ಇವರ ಆಳ್ವಿಕೆಯು ಯಾವುದೇ ಜನಪರ ಕಾನೂನುಗಳನ್ನಾಧರಿಸದೇ ನಿರಂಕುಶವಾಗಿತ್ತು. ಈ ಆಳ್ವಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರಜಾ ಕಲ್ಯಾಣದ ಕಲ್ಪನೆಯೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಇವರು ಬ್ರಾಹ್ಮಣರ ಕೈಗೊಂಬೆಗಳಾಗಿ ಸಾವಿರಾರು ವರ್ಷಗಳ ಆಳ್ವಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಜಾತಿ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಶೋಷಣೆಗಳನ್ನು ಮುಂದುವರಿಸಿದರು. ಭಾರತೀಯ ಸಮಾಜವು ನಿಂತ ನೀರಿನಂತೆ ಬದಲಾವಣೆಯಿಲ್ಲದೇ ಉಳಿದುಕೊಂಡು ಬರಲು ಇಂಥ ರಾಜತ್ವವೇ ಕಾರಣ. ಹಾಗಾಗಿ ಭಾರತೀಯ ಸಮಾಜವು ಪ್ರಗತಿ ಹೊಂದಬೇಕಾದರೆ ಈ ಪ್ರಾಚೀನ ರಚನೆಗಳನ್ನು ನಾಶಮಾಡಬೇಕು. ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಪ್ರಭುತ್ವವೇ ಭಾರತೀಯ ಸಮಾಜವನ್ನು ಪ್ರಗತಿಯತ್ತ ಒಯ್ಯುವ ಸಾಧನ. ಇತ್ಯಾದಿ, ಇತ್ಯಾದಿ.

ವಸಾಹತು ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಬರೆದ ಭಾರತೀಯ ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲಿ ದೇಶೀ ರಾಜರು ಚಿತ್ರಿತರಾಗುವುದು ಹೀಗೆ. ದೇಶೀ ರಾಜ್ಯಗಳನ್ನು ಆಕ್ರಮಿಸಿಕೊಳ್ಳುವಾಗ ಜಗತ್ತಿಗೆ ತಮ್ಮ ಕೃತ್ಯದ ಉದಾತ್ತತೆಯನ್ನು ಮನದಟ್ಟು ಮಾಡಲು ಬ್ರಿಟಿಷರಿಗೆ ಇಂಥದ್ದೊಂದು ಕಥೆ ಅತ್ಯಗತ್ಯವಾಗಿತ್ತು. ಇದಕ್ಕೆ ಜೀವಂತ ದೃಷ್ಟಾಂತಗಳಾಗಿ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಆಳ್ವಿಕೆಯಲ್ಲಿ ರೆಕ್ಕೆ ಪುಕ್ಕಗಳನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡ ದೇಶೀ ಸಂಸ್ಥಾನಿಕರ ತಿಕ್ಕಲುತನ, ಷೋಕಿಗಳ ಕಥೆಗಳೂ ಜನಜನಿತವಾದವು. ಇಂಥ ರಾಜತ್ವವು ಭಾರತಕ್ಕಂಟಿದ ಮಾರಕ ರೋಗ, ಅದರಿಂದ ಕಳಚಿಕೊಳ್ಳದೇ ನಮಗೆ ಉಳಿಗಾಲವಿಲ್ಲ ಎಂಬುದಾಗಿ ಭಾರತೀಯ ವಿದ್ಯಾವಂತರು ಯೋಚಿಸಿದ್ದರಲ್ಲಿ ಆಶ್ಚರ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ. ಇಂಥ ಕೆಲಸಗಳಿಂದ ಬ್ರಿಟಿಷರು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಐತಿಹಾಸಿಕ ಉತ್ಕಾಂತಿಯೊಂದನ್ನು ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಎಂದು ಮಾರ್ಕ್ಸ್ನಂಥ ಐರೋಪ್ಯ ಚಿಂತಕರೇ ನಂಬಿದ್ದರಲ್ಲಿಯೂ ಆಶ್ಚರ್ಯವಿಲ್ಲ. ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಧೋರಣೆಗಳನ್ನು ಕಣ್ಮುಚ್ಚಿ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡವರಿಗೆ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯಾನಂತರ ಈ ಹಳೆಯ ಪ್ರಭುತ್ವವು ನಾಶವಾದರೂ ಅದರ ಪಳೆಯುಳಿಕೆಗಳು ಭೂತಗಳಾಗಿ ಕಾಡುತ್ತಿವೆ. ಅವರಿಗೆ ಮೈಸೂರಿನ ಪಟ್ಟಾಭಿಷೇಕ ಪ್ರಸಂಗವು ಕೇವಲ ಒಂದು ಕೌಟುಂಬಿಕ ಸಮಾರಂಭವಾಗಿ ಉಳಿಯುವುದಿಲ್ಲ. ಅದಕ್ಕಿಂತಲೂ, ಜನಸಾಗರವೇ ಅದನ್ನು ವೀಕ್ಷಿಸಿ ಸಂಭ್ರಮಿಸುತ್ತದೆಯೆಂದರೆ ಮತ್ತೂ ಹೆದರಿಕೆಯಾಗುವುದು ಸಹಜ. ನಿಜವಾಗಿ ನೋಡಿದರೆ ಮೈಸೂರು ಅರಮನೆಯಲ್ಲಿ ನಡೆದದ್ದು ಇದ್ಯಾವುದೂ ಅಲ್ಲ. ಅದೊಂದು ಕೌಟುಂಬಿಕ ಆಸ್ತಿಯ ಉತ್ತರಾಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಸಮಾರಂಭ ಹಾಗೂ ಧಾರ್ಮಿಕ ವಿಧಿ. ಒಬ್ಬ ಭಾರತೀಯ ರಾಜನ ವಾರಸುದಾರನನ್ನು ನಿಯಮಿಸುವ ಶಾಸ್ರೋಕ್ತ ಕ್ರಮವನ್ನು ಇಲ್ಲಿ ಅನುಸರಿಸಲಾಗಿದೆ. ಅದು ಅವರ ಖಾಸಗಿ ಆಯ್ಕೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಇಲ್ಲದ ಆಯಾಮಗಳನ್ನು ಆರೋಪಿಸಿಕೊಂಡವರಿಗೆ ಅದೊಂದು ದೊಡ್ಡ ಭೂತವಾಗಿ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿದೆ.

ರಾಜತ್ವವೊಂದು ಕಳಚಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದ ದುಃಸ್ವಪ್ನವಾಗಿದ್ದೇ ಹೌದಾಗಿದ್ದರೆ ಮೈಸೂರು ರಾಜರ ನೆನಪುಗಳು ಜನಮನದಲ್ಲಿ ಹೀಗೆ ಉಳಿದುಕೊಂಡು ಬರಬಾರದಿತ್ತು. ಈ ರಾಜರ ಜನಪರ ಕಾರ್ಯಗಳ ಹಿಂದೆ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಪ್ರಭುತ್ವದ ಪ್ರಭಾವ ಇತ್ತು ಎನ್ನುವವರೂ ಇದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ ಬ್ರಿಟಿಷರು ನೇರವಾಗಿ ಆಳಿದ ಪ್ರದೇಶಗಳಿಗಿಂತ ಈ ರಾಜರ ಆಳ್ವಿಕೆಯೇ ಹೆಚ್ಚು ಪ್ರಗತಿಯನ್ನು ಸಾಧಿಸಿತ್ತು ಹಾಗೂ ಜನಪರವಾಗಿತ್ತು ಎಂಬುದು ಇತಿಹಾಸಕಾರರಿಗೂ ಗೊತ್ತಿರುವ ವಿಷಯ. ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಭಾರತದಲ್ಲೇ ಮೊಟ್ಟಮೊದಲು ಪ್ರಜಾ ಪ್ರತಿನಿಧಿ ಸರ್ಕಾರವನ್ನು ಅಳವಡಿಸಿಕೊಂಡದ್ದು ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಆಳ್ವಿಕೆಯ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲ, ಮೈಸೂರು ಅರಸರದು. ಮೈಸೂರು ಅರಸರ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಈ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಶಿಕ್ಷಣ, ನೀರಾವರಿ, ಸಾರಿಗೆ ಸಂಪರ್ಕ, ಕೈಗಾರಿಕೆ ಇತ್ಯಾದಿ ಪ್ರಜಾಹಿತ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳು ಸಮಕಾಲೀನ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಆಳ್ವಿಕೆಯ ಪ್ರದೇಶಗಳಿಗೆ ಹೋಲಿಸಿದರೆ ಎಷ್ಟೋ ಮುಂದಿದ್ದವು. ಸಾವಿರಾರು ವರ್ಷಗಳ ವರೆಗೆ ಭಾರತೀಯ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ಉಳಿಸಿ ಬೆಳೆಸಿಕೊಂಡು ಬಂದ ಈ ರಾಜತ್ವ ಎಂಬ ಸಂಗತಿಯನ್ನು ಇತಿಹಾಸಕಾರರಿನ್ನೂ ಸರಿಯಾಗಿ ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಂಡಿಲ್ಲ. ಭಾರತೀಯ ರಾಜತ್ವದ ಕುರಿತ ಬ್ರಿಟಿಷರ ಕಥೆಗಳನ್ನೇ ನಂಬಿಕೊಂಡವರಿಗಂತೂ ಅದು ಅರ್ಥವಾಗುವ ಸಾಧ್ಯತೆಯೇ ಇಲ್ಲ.

ಆರ್ಯರು ಭಾರತಕ್ಕೆ ಬಂದ ನಂತರ  ಪರಿಶುದ್ಧತೆಯನ್ನು ಹಾಗೂ ಶ್ರೇಷ್ಠತೆಯನ್ನು ಕಾಪಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ವರ್ಣ/ಜಾತಿಗಳನ್ನು ಹುಟ್ಟುಹಾಕಿದರು ಎಂಬ ಸಿದ್ಧಾಂತವು ಇಂದು ಜನಪ್ರಿಯವಾಗಿದೆ. ಭಾರತೀಯ ಮೂಲದ ಜನರನ್ನೆಲ್ಲ ಶೂದ್ರ ಹಾಗೂ ಪಂಚಮರೆಂದು ಈ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ಕೆಳಜಾತಿಗಳನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಲಾಯಿತು. ಹಾಗೂ ಆರ್ಯ ಹಿನ್ನೆಲೆಯ ಮೇಲಿನ ಮೂರು ವರ್ಣಗಳು ತಮ್ಮ ಶ್ರೇಷ್ಠತೆಯನ್ನು ಕಾಯ್ದುಕೊಂಡವು ಎಂಬುದು ಜನಪ್ರಿಯ ಕಥೆಯಾಗಿದೆ. ವರ್ಣಧರ್ಮವು ಆಳುವವರನ್ನು ಕ್ಷತ್ರಿಯರೆಂದು ಕರೆಯುತ್ತದೆ. ಹಾಗೂ ಬ್ರಹ್ಮ, ಕ್ಷತ್ರಿಯ, ವೈಶ್ಯ ಈ ಮೂರು ವರ್ಣಗಳು ದ್ವಿಜ ವರ್ಣಗಳು ಎನ್ನುತ್ತದೆ. ದ್ವಿಜರು ಆರ್ಯರು ಎಂಬುದಾಗಿ ಸಮೀಕರಿಸಲಾಗಿದೆ. ಹಾಗೂ ಆಳುವ ವರ್ಗವು ಆರ್ಯ ಹಿನ್ನೆಲೆಯದು ಎನ್ನುವ ತರ್ಕವು ಕೂಡ ಸಹಜವಾಗಿಯೇ ಕಾಣುತ್ತದೆ.

ಆದರೆ ವರ್ಣವೆಂದರೇನು? ಅದಕ್ಕೂ ಜಾತಿಗಳಿಗೂ ನಡುವೆ ಸಂಬಂಧವೇನು? ಆರ್ಯ ಎಂದರೇನು? ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೆ ನಾವು ಇದುವರೆಗೆ ನಂಬಿಕೊಂಡ ಉತ್ತರಗಳು ಸರಿಯಿಲ್ಲ ಎಂಬುದನ್ನು ವಿದ್ವಾಂಸರು ಮನಗಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಅದೇ ರೀತಿ ದೇಶೀ ಮೂಲನಿವಾಸಿಗಳನ್ನು ಶೂದ್ರ/ಪಂಚಮ ಜಾತಿಗಳನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿ ಅವರ ಮೇಲೆ ಸವಾರಿ ಮಾಡಲು ವರ್ಣವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಹುಟ್ಟುಹಾಕಲಾಯಿತೆ ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆಗೂ ಭಾರತದ ಚರಿತ್ರೆಯು ಸಕಾರಾತ್ಮಕ ಉತ್ತರವನ್ನು ನೀಡುವುದಿಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ ವರ್ಣ ಕಲ್ಪನೆಯಲ್ಲಿ ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಪ್ರಭುತ್ವವನ್ನು ರಚಿಸಿ ಆಡಳಿತ ನಡೆಸಿದ ವರ್ಣವು ಕ್ಷತ್ರಿಯ ಎನ್ನಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಆಳುವ ಜಾತಿಗಳಿಗೂ, ಕ್ಷತ್ರಿಯ ಎಂಬ ವರ್ಣಕ್ಕೂ ಸ್ಥಾಯಿಯಾದ ಸಂಬಂಧವೇ ಕಂಡುಬರುವುದಿಲ್ಲ. ಭಾರತೀಯ ಚರಿತ್ರೆಯುದ್ದಕ್ಕೂ ಈ ಅಸ್ಪಷ್ಟತೆ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ. ಇದರೊಳಗೆ ಆರ್ಯ ಎನ್ನುವ ಆಳುವ ಜನಾಂಗವನ್ನು ಎಲ್ಲಿ ಹುಡುಕುತ್ತೀರಿ?

ನಮ್ಮ ಚರಿತ್ರೆಯು ದಾಖಲಿಸುವಂತೆ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಪ್ರಾದೇಶಿಕ ಜಾತಿಗಳ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಿಂದ ಬಂದ ನಾಯಕರು ರಾಜ್ಯವನ್ನು ಕಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ. ಅವರಲ್ಲಿ ಕೆಲವರು ತಮ್ಮ ರಾಜ್ಯವನ್ನು ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯವನ್ನಾಗಿ ಬೆಳೆಸಿದ್ದಾರೆ. ಒಂದು ಪ್ರಾದೇಶಿಕ ಅಥವಾ ಸ್ಥಾನಿಕ ಹಿನ್ನೆಲೆಯ ನಾಯಕರು ಅಥವಾ ಅಧಿಕಾರಿಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ಸಾಹಸಿಗಳು ಸ್ವತಂತ್ರ ರಾಜರಾಗಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವರು ರಾಜರಾದಾಗ ಅವರನ್ನು ಹಾಗೂ ಅವರ ಹತ್ತಿರದ ಸಂಬಂಧಿಗಳ ಬಳಗವನ್ನು ಕ್ಷತ್ರಿಯರನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿ ಪಟ್ಟಾಭಿಷೇಕದ ವಿಧಿಗಳನ್ನು ನೆರವೇರಿಸಿ ಬಿರುದು ಬಾವಲಿಗಳನ್ನು ನೀಡಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಹಳೆ ಮೈಸೂರಿನ ದೇವಚಂದ್ರ ಎಂಬ ಕವಿಯ ರಾಜಾವಳಿ ಕಥಾಸಾರ ಎಂಬ ಗ್ರಂಥವು ತಿಳಿಸುವ ಪ್ರಕಾರ ಇಂತಹ ರಾಜನ ರಕ್ತ ಸಂಬಂಧಕ್ಕಾಗಿ ಅವನ ಬಳಗದಲ್ಲಿ ಆಯ್ದ ಕುಟುಂಬಗಳಿಗೆ ಗೋತ್ರ ಸೂತ್ರಗಳನ್ನು ನೀಡಿ, ಪೌರಾಣಿಕ ಸೂರ್ಯ-ಚಂದ್ರ ವಂಶಗಳಿಗೆ ಅವನ್ನು ಜೋಡಿಸಿ ಅವರನ್ನು ಕ್ಷತ್ರಿಯರನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಲಾಗುತಿತ್ತು. ಛತ್ರಪತಿ ಶಿವಾಜಿಯು ಮರಾಠಾ ಜಾತಿಗೆ ಸೇರಿದ್ದು ಅವನ ಪಟ್ಟಾಭಿಷೇಕವನ್ನು ಸ್ಥಳೀಯ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರು ನೆರವೇರಿಸಲು ನಿರಾಕರಿಸಿದಾಗ ಅವನು ಬೇರೆಡೆಯಿಂದ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರನ್ನು ಕರೆಸಿಕೊಂಡು ಸಂಸ್ಕಾರವನ್ನು ಮಾಡಿಸಿಕೊಂಡನು. ಈ ಸಂಸ್ಕಾರವು ಕೂಡ ಚಕ್ರವರ್ತಿಗಳಿಗೆ ಅಥವಾ ಸಾಮ್ರಾಟರಿಗೆ ನಡೆದುದಕ್ಕೆ ಚಾರಿತ್ರಿಕ ದಾಖಲೆಗಳಿವೆ. ಆದರೆ ಅದಕ್ಕೂ ಕೆಳಹಂತದ ರಾಜರಿಗೆ ನಡೆದ ದಾಖಲೆಗಳು ವಿರಳ.

ಆದರೆ ಇಂಥ ಉದಾಹರಣೆಗಳಲ್ಲಿ ಇಡೀ ಜಾತಿಯೇ ಆಳುವ ಸ್ಥಾನಕ್ಕೇರಿದ ಸೂಚನೆಗಳಿಲ್ಲ. ಆ ಜಾತಿಯಲ್ಲೇ ಕೆಲವು ಆಳುವ ಕುಟುಂಬಗಳು ಅಸ್ತಿತ್ವಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತಿದ್ದವು. ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಚಿತ್ರದುರ್ಗದ ಸುತ್ತ ಮುತ್ತ ಪಾಳೆಯಗಾರ ನಾಯಕರಾಗಿ ಪ್ರವರ್ಧಮಾನಕ್ಕೆ ಬಂದ ಬೇಡರು ಸುಮಾರು ಎರಡು ನೂರು ವರ್ಷಗಳಷ್ಟು ಕಾಲ ಆ ಪ್ರದೇಶವನ್ನಾಳಿದರು. ಆದರೆ ಆ ಕಾಲದಲ್ಲಾದರೂ ಈ ಪ್ರದೇಶದ ಬೇಡರೆಲ್ಲರೂ ಆಳುವವರ್ಗವಾಗಿದ್ದುದರ ಸೂಚನೆ ಇಲ್ಲ. ಇಂದು ಕೂಡ ಅದೇ ಬೇಡರು ಈ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ನೆಲೆಸಿದ್ದಾರೆ. ಇವರೆಲ್ಲ ಪರಿಶಿಷ್ಟ ಪಂಗಡದಲ್ಲಿ ಬರುತ್ತಾರೆ. ಒಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಈ ಸಮುದಾಯಕ್ಕೆ ಸೇರಿದವರು ಈ ಪ್ರದೇಶವನ್ನು ಆಳಿದ್ದರು ಎಂಬುದರಿಂದ ಈ ಸಮಸ್ತ ಬೇಡರ ಸ್ಥಾನಮಾನವೇನೂ ಬದಲಾದಂತೆ ಕಾಣುವುದಿಲ್ಲ, ಅವರಲ್ಲೇ ಕೆಲವು ಕುಲ ಹಾಗೂ ಕುಟುಂಬಗಳು ಮುಂಚೂಣಿಗೆ ಬಂದವು. ಹೀಗೆ ಆಳುವ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ಗಳಿಸಿಕೊಂಡ ಅನೇಕ ಅರಸರು ಕ್ಷತ್ರಿಯ ಸಂಸ್ಕಾರಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದಂತೆಯೂ ಕಾಣುವುದಿಲ್ಲ. ಅಂದರೆ ಆಳುವವರೆಲ್ಲ ಕ್ಷತ್ರಿಯ ವರ್ಣಕ್ಕೆ ಸೇರಲೇಬೇಕಿರಲಿಲ್ಲ, ಹಾಗೂ ಆಳ್ವಿಕೆಗೂ, ಕ್ಷತ್ರಿಯ ವರ್ಣಕ್ಕೂ, ಜನಾಂಗಕ್ಕೂ, ಜಾತಿಗೂ ಕಾರ್ಯಾಕಾರಣ ಸಂಬಂಧವಿದ್ದಂತೆ ಕಾಣುವುದಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ ಭಾರತೀಯ ಚರಿತ್ರೆಯ ಯಾವುದಾದರೂ ಕಾಲಘಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಆರ್ಯರೆಂಬ ಪರಕೀಯರು ವರ್ಣವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಮೂಲಕ ಇಲ್ಲಿನ ಮೂಲನಿವಾಸಿಗಳನ್ನು ಆಳಿದ್ದರು ಎಂಬುದು ಅಸಂಬದ್ಧ.

ಇನ್ನು ಈ ಆಳುವ ಪಟ್ಟವು ಕೇವಲ ಮೇಲ್ಟಾತಿಗಳಿಗೆ ಮೀಸಲಾಗಿತ್ತೆ? ನಮಗೆ ಅಂಥ ಆಧಾರಗಳಿಲ್ಲ. ನಂದ-ಮೌರ್ಯ ಕಾಲದಿಂದ ನಮ್ಮ ರಾಜಮನೆತನಗಳ ಯುಗ ಪ್ರಾರಂಭವಾಗುತ್ತದೆ. ತದನಂತರ ಹದಿನೆಂಟನೆಯ ಶತಮಾನದ ವರೆಗೆ ಸಾವಿರಾರು ದೊಡ್ಡ-ಸಣ್ಣ ರಾಜ ಮನೆತನಗಳು ಭಾರತದ ತುಂಬ ಆಳಿವೆ. ಇವುಗಳ ಮೂಲ ಪುರುಷರನ್ನು ಪರಿಗಣಿಸಿದಾಗ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರಾದಿಯಾಗಿ ಅಸ್ಪೃಶ್ಯರ ವರೆಗೆ ಎಲ್ಲ ಜಾತಿಯವರೂ ಈ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ಅಲಂಕರಿಸಿದ ಉದಾಹರಣೆಗಳಿವೆ. ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಹಿನ್ನೆಲೆಯವರು ರಾಜರಾದದ್ದು ತೀರಾ ಅಪರೂಪ. ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ನಮಗೆ ಕದಂಬ ಮಯೂರವರ್ಮನ ಉದಾಹರಣೆ ಸುಪ್ರಸಿದ್ದವಾಗಿದೆ. ಬಹುತೇಕರು ರೈತಾಪಿ, ಬುಡಕಟ್ಟು, ಅಲೆಮಾರಿ ಜನಾಂಗಗಳ ಹಿನ್ನೆಲೆಯವರಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಧರ್ಮಪಾಲ ಎಂಬ ವಿದ್ವಾಂಸರು ಎತ್ತಿಹೇಳಿದ ಹಾಗೇ ವಸಾಹತು ಪೂರ್ವ ಕಾಲದ ಭಾರತೀಯ ರಾಜರುಗಳಲ್ಲಿ ಬಹುತೇಕರು ಇಂದಿನ ಹಿಂದುಳಿದ ಸಮುದಾಯಗಳ ಹಿನ್ನೆಲೆಯವರು. ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ವಿಜಯನಗರ ಕಾಲದ ನಂತರ ಲಿಂಗಾಯತರು, ಒಕ್ಕಲಿಗರು ಹಾಗೂ ರೆಡ್ಡಿಗಳು ಇತ್ಯಾದಿ ಕೃಷಿ ಹಿನ್ನೆಲೆಯ ಜಾತಿಗಳ ಜೊತೆಗೆ ಇಂದು ಹಿಂದುಳಿದ ಜಾತಿಗಳು ಎಂದು ಗುರುತಿಸಬಹುದಾದ ಕುರುಬರು, ಬೇಡರು, ಮರವರು, ಇಂಥ ಅನೇಕ ಜಾತಿಗಳು ಪ್ರಧಾನವಾಗಿ ಪ್ರಾದೇಶಿಕ ಅರಸೊತ್ತಿಗೆಗಳನ್ನು ಆಳಿದ್ದು ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ. ಭಾರತೀಯ ಚರಿತ್ರೆಯುದ್ದಕ್ಕೂ ಗುಡ್ಡಗಾಡುಗಳಲ್ಲಿ ಅಂಡಲೆಯುವ ಪಶುಸಂಗೋಪಕ ಹಾಗೂ ಬೇಟೆಗಾರ ಸಮುದಾಯಗಳೇ ಬಹುತೇಕವಾಗಿ ರಾಜ್ಯ ಕಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ.

ರಾಜತ್ವವೆಂಬುದು ತೀರಾ ಕ್ರಿಯಾಶೀಲವಾಗಿ, ಸ್ವಂತ ಯೋಗ್ಯತೆಯನ್ನವಲಂಬಿಸಿ ಗಳಿಸಬೇಕಾದಂತಹ ಹಾಗೂ ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದಂತಹ ಅಧಿಕಾರವಾಗಿತ್ತು. ಜಾತಿ, ಕುಲ ಅಂತೆಲ್ಲ ಕಟ್ಟು ನಿಟ್ಟುಗಳನ್ನು ಹಾಕಿದರೂ ಆ ಚೌಕಟ್ಟಿಗೆ ಅದು ಬಗ್ಗಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಈ ವಾಸ್ತವವನ್ನು ಭಾರತೀಯರು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡಿದ್ದರು. ರಾಜಾವಳಿ ಕಥಾಸಾರದಲ್ಲೇ ಕೆಳಜಾತಿಯವರು ರಾಜರಾಗುವುದಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿ ಈ ಕೆಳಗಿನ ಅಭಿಪ್ರಾಯ ಬರುತ್ತದೆ “ಕಲಿಯುಗದಲ್ಲಿ ಜಾತಿ ಕ್ಷತ್ರಿಯ ಮತ್ತು ತೀರ್ಥ ಕ್ಷತ್ರಿಯ ಎಂಬ ಎರಡು ವಿಧಗಳಿವೆ. ರಾಜ ಮನೆತನಗಳಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿದವನು ಜಾತಿ ಕ್ಷತ್ರಿಯ. ಹಾಗೆ ಹುಟ್ಟದಿದ್ದರೂ ತನ್ನ ಸ್ವಂತ ಯೋಗ್ಯತೆಯಿಂದ ಸಿಂಹಾಸನವನ್ನು ಗಳಿಸಿದವನು ಬ್ರಾಹ್ಮಣನೇ ಇರಬಹುದು, ಚಾಂಡಾಲನೇ ಇರಬಹುದು ಅವನು ತೀರ್ಥ ಕ್ಷತ್ರಿಯ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಿ ಕುಲಜರೆಲ್ಲರೂ ಅವನ ಕಾಲಿಗೆ ಎರಗುತ್ತಾರೆ”.

ಭಾರತೀಯ ಪ್ರಭುತ್ವಗಳಲ್ಲಿ ವಾಸ್ತವ ಇದ್ದದ್ದು ಹೀಗೆ. ಭಾರತೀಯ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟನ್ನಾಧರಿಸಿಯೇ ಎಲ್ಲವೂ ನಿರ್ಣಯವಾಗುತ್ತಿತ್ತು, ಆಯಾ ಜಾತಿಗಳಿಗೆ ಆಯಾ ಕರ್ಮಗಳನ್ನು ಕಠಿಣವಾಗಿ ವಿಧಿಸಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು ಎಂಬುದು ಸತ್ಯವೇ ಆಗಿದ್ದರೆ ಈ ಮೇಲೆ ಉಲ್ಲೇಖಿಸಿದ ದೇಶ ಭಾರತವೇ ಅಲ್ಲ ಎಂಬ ನಿರ್ಣಯಕ್ಕೆ ಬರಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ವಾಸ್ತವವನ್ನು ಇತಿಹಾಸಕಾರರು ಗುರುತಿಸಿದರೂ ಅದರ ಮಹತ್ವ ಅವರಿಗೆ ಕಾಣಿಸಿಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ ಅವರೆಲ್ಲ ವರ್ಣ/ಜಾತಿ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಹಾಗೂ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಪುರೋಹಿತಶಾಹಿ ಎಂಬ ಕಥೆಯನ್ನು ಕಾಣಬಯಸುವುದರಿಂದ ಇಂಥ ವಿಭಿನ್ನ ಹಿನ್ನೆಲೆಯ ರಾಜರಿಗೆ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರು ಕ್ಷತ್ರಿಯ ಸಂಸ್ಕಾರಗಳನ್ನು ಮಾಡಿಸುವುದೇ ನಿರ್ಣಾಯಕವಾಗಿ ಅವರಿಗೆ ಕಂಡಿದೆ. ಅವರ ಪ್ರಕಾರ ಇದೇ ಪುರೋಹಿತರ ಆಳ್ವಿಕೆಗೆ ಸಾಕ್ಷಿ. ಈ ತರ್ಕದ ಪ್ರಕಾರ ಇಂದೂ ಕೂಡ ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ಆಳ್ವಿಕೆ ನಡೆಸುತ್ತಿರುವವರು ಬಿಜೆಪಿ, ಜೆಡಿಎಸ್ ಅಥವಾ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ಸಿಗರಲ್ಲ, ಪ್ರಜಾ ಪ್ರಭುತ್ವವೂ ಅಲ್ಲ. ಬ್ರಾಹ್ಮಣರು. ಏಕೆಂದರೆ ಆಳುವ ವರ್ಗದವರಿಗೆ ಹೋಮ ಹವನಗಳನ್ನು ಮಾಡಿಸಲಿಕ್ಕೆ, ಗುದ್ದಲಿ ಪೂಜೆಗೆ, ಜಲಾಶಯಗಳಲ್ಲಿ ಬಾಗಿನ ಸಮರ್ಪಣೆ ಮಾಡಿಸಲಿಕ್ಕೆ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರೇ ಹೋಗುತ್ತಾರಲ್ಲ!

ನಾನು ಅಂತರ್ಜಾತೀಯ ವಿವಾಹಗಳ ವಿರೋಧಿಯಲ್ಲ ಎಂಬ ಕೇವಿಯಟ್ ಹಾಕಿಕೊಂಡೇ ನನ್ನ ವಿಚಾರಗಳನ್ನು ಮುಂದಿಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಅಂತರ್ಜಾತೀಯ ವಿವಾಹಗಳಿಂದಾಗಿ ಜಾತಿ ನಾಶವಾಗುತ್ತದೆ ಎಂಬ ವಾದವೊಂದಿದೆ. ನಮ್ಮ ಅನುಭವದ ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ ಇದು ಎಷ್ಟು ತರ್ಕಬದ್ಧವಾಗಿದೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಜಿಜ್ಞಾಸೆಗೊಳಪಡಿಸುವುದಷ್ಟೇ ಈ ಬರಹದ ಉದ್ದೇಶ. ಹಾಗೇ ವಾದಿಸುವವರ ಪ್ರಕಾರ ಪ್ರತೀ ಜಾತಿಯೂ ಒಳವಿವಾಹವನ್ನು ಕಟ್ಟುನಿಟ್ಟಾಗಿ ಪಾಲಿಸುವ ಕಾರಣದಿಂದಲೇ ಜಾತಿ ಭೇದವು ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ ದಹಾಗೇ ಮುಂದುವರೆದುಕೊಂಡು ಬಂದಿದೆ. ಈ ಆಚರಣೆಯು ನಿಂತು ಜಾತಿಗಳ ನಡುವೆ ಸಂಕರವಾದರೆ ಜಾತಿಗಳ ನಡುವಿನ ಗಡಿರೇಖೆ ಅಳಿಸಿಹೋಗುತ್ತದೆ. ಇವರು ಜಾತಿ ಎಂಬ ಸಂಗತಿಯನ್ನು ಹೇಗೆ ಭಾವಿಸುತ್ತಾರೆಂದರೆ ಜಾತಿಗಳು ಹಿಂದೂ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿರುವ ರಕ್ತ ಸಂಬಂಧದ ವಿಭಿನ್ನ ಕೋಣೆಗಳು, ಒಂದು ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿರುವವರು ಮತ್ತೊಂದು ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿರುವವರ ಜೊತೆ ಬೆರೆಯುತ್ತಿಲ್ಲ. ಅಂತರ್ಜಾತೀಯ ವಿವಾಹಗಳಾದರೆ ಜಾತಿಯ ಗೋಡೆಗಳು ಬಿದ್ದುಹೋಗಿ ಪ್ರತ್ಯೇಕತೆಯೆಂಬುದು ಅಳಿಯುತ್ತದೆ. ಸುಮಾರು ಕಳೆದ ನೂರು ವರ್ಷಗಳಿಂದಲೂ ಈ ತರ್ಕವನ್ನಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಜಾತಿ ವಿನಾಶಕ್ಕೆ ಅಂತರ್ಜಾತೀಯ ವಿವಾಹವೇ ಮದ್ದೆಂದು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಅದರಲ್ಲೂ ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರನ್ನು ಗುರಿಯಾಗಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಇಂಥ ಪ್ರತಿಪಾದನೆಗಳು ನಡೆಯುತ್ತವೆ. ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಜಾತಿಯ ಪಾವಿತ್ರ್ಯದ ಕಲ್ಪನೆಯ ಮೇಲೆ ಇಡೀ ಜಾತಿ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ತರತಮಗಳು ನಿಂತಿವೆ. ಅಂತರ್ಜಾತೀಯ ವಿವಾಹಗಳು ಈ ಪಾವಿತ್ರ್ಯವನ್ನು ನಾಶಮಾಡುವ ಮೂಲಕ ತರತಮಗಳನ್ನು ನಾಶಮಾಡುತ್ತದೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರೇ ಇಂಥ ವಿವಾಹಗಳ ವಿರೋಧದ ಸಂಚುಗಾರರು ಎಂಬ ಸ್ಟೀರಿಯೋಟೈಪುಗಳು ಆಧುನಿಕ ಸಾಹಿತ್ಯದಲ್ಲಿ ಧಾರಾಳವಾಗಿ ಕಾಣಿಸುತ್ತವೆ.

ಈ ತರ್ಕವು ಎರಡು ಅಂಶಗಳ ಮೇಲೆ ನಿಂತಿದೆ: ೧. ಹಿಂದೂ ಸಮಾಜವು ಒಳವಿವಾಹವನ್ನು ರೂಢಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದೇ ಜಾತಿಯ ಪ್ರತ್ಯೇಕತೆಯನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಿಕ್ಕಾಗಿ ಹಾಗೂ, ೨. ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಜಾತಿಯ ಪಾವಿತ್ರ್ಯವನ್ನು ಹಾಗೂ ತರತಮಗಳನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಿಕ್ಕಾಗಿ ಇಂಥ ಒಳವಿವಾಹವನ್ನು ಯೋಜಿಸಲಾಗಿದೆ. ಇವೆರಡೂ ತರ್ಕಗಳೂ ವಸಾಹತು ಕಾಲದ ಪಾಶ್ಚಾತ್ಯ ಕಥೆಗಳನ್ನಾಧರಿಸಿವೆ. ಒಳವಿವಾಹವು ಜಾತಿಗಳು ಮುಂದುವರಿಯಲಿಕ್ಕೆ ಒಂದು ಅತ್ಯಾವಶ್ಯಕವಾದ ನಿಬಂಧನೆಯಾಗಿದೆ ಹಾಗೂ ಜಾತಿ ಭೇದಕ್ಕೆ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರ ಮಡಿ-ಮೈಲಿಗೆಯ ಕಲ್ಪನೆಯೇ ಆಧಾರ ಎಂಬ ನಂಬಿಕೆ ಪಾಶ್ಚಾತ್ಯ ವಿದ್ವಾಂಸರಿಗಿತ್ತು. ಅವರು ಯೆಹೂದಿ ಹಾಗೂ ಕ್ರೈಸ್ತ ಸಮಾಜಗಳ ಕುರಿತ ತಮ್ಮ ತಿಳಿವಳಿಕೆಯನ್ನು ಆಧಾರವಾಗಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಹೀಗೆ ತರ್ಕಿಸಿದ್ದರು. ಭಾರತಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ಪ್ರಾಚೀನ ಗ್ರಂಥಗಳಲ್ಲಿನ ವರ್ಣ ಸಂಕರ ಎಂಬ ಕಲ್ಪನೆಯನ್ನು ಇವರೆಲ್ಲ ಆಧಾರವಾಗಿ ತರುತ್ತಾರೆ. ಭಾರತೀಯ ಶಾಸ್ತ್ರ ಗ್ರಂಥಗಳಲ್ಲಿ ವರ್ಣ ಸಂಕರವು ವರ್ಣಗಳ ವಿನಾಶಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗುತ್ತದೆ, ಅದಕ್ಕಾಗಿ ವರ್ಣಗಳ ಉಳಿವಿಗೆ ಅವುಗಳ ಶುದ್ಧತೆಯನ್ನು ಕಾಪಾಡುವುದು ಧರ್ಮ ಎಂಬ ಹೇಳಿಕೆಗಳು ಇವೆ. ಆದರೆ ವಿವಾಹಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ವರ್ಣ ಸಂಕರ ಕಲ್ಪನೆ ಪ್ರಯೋಜನಕ್ಕೆ ಬರುವುದಿಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ ವರ್ಣಸಂಕರವೆಂದರೆ ಜನರು ವರ್ಣ ಭ್ರಷ್ಟರಾಗುವುದು ಎಂದು ಈ ಗ್ರಂಥಗಳು ತಿಳಿಸುತ್ತವೆ. ಅಂದರೆ ಒಂದು ವರ್ಣಕ್ಕೆ ಸೇರಿದವನು ತನ್ನ ವರ್ಣದ ಕರ್ತವ್ಯವನ್ನು ಅಥವಾ ಸಂಸ್ಕಾರವನ್ನು ತ್ಯಜಿಸುವುದು ಇಲ್ಲಿ ನಿರ್ಣಾಯಕ. ಹಾಗೂ ಈ ಸಂಕರದಿಂದ ವರ್ಣವು ಭ್ರಷ್ಟವಾದ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ಜಾತಿಗಳು ಹುಟ್ಟಿವೆ ಎನ್ನುತ್ತವೆ. ಧರ್ಮಶಾಸ್ತ್ರಗಳು ವರ್ಣಸಂಕರಕ್ಕೆ ವಿವಾಹವನ್ನೊಂದು ಕಾರಣವಾಗಿ ತರುತ್ತವೆಯಾದರೂ ಅಂತರ್ವರ್ಣಗಳ ವಿವಾಹದ ಕುರಿತಂತೆ ವಾಸ್ತವ ಬೇರೆಯೇ ಇದ್ದಂತಿದೆ. ಭಾರತೀಯ ಧರ್ಮಶಾಸ್ತ್ರಗಳ ಇತಿಹಾಸವನ್ನು ಬರೆದ ಪಿ.ವಿ.ಕಾಣೆಯವರು ಸಂಕೀರ್ಣಜಾತಿ ಎನ್ನುವುದು ಧರ್ಮಶಾಸ್ತ್ರಕಾರರ ಕಟ್ಟುಕಥೆ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಭಾರತದ ಸಮಸ್ತ ಜಾತಿಗಳೆಲ್ಲವೂ ಹೀಗೇ ಹುಟ್ಟಿದವು ಎಂಬುದು ಅಸಂಭವನೀಯ ಕೂಡಾ ಆಗಿದೆ. ಅಂದರೆ ತಮ್ಮ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿದ್ದ ವಿಭಿನ್ನ ಸಾಮಾಜಿಕ ಗುಂಪುಗಳನ್ನು ವಿವರಿಸಲಿಕ್ಕೆ ಧರ್ಮಶಾಸ್ತ್ರಕಾರರು ಅಂತರ್ವರ್ಣ ವಿವಾಹದ ಕಥೆಯನ್ನು ತರುತ್ತಾರೆ. ನಮ್ಮ ಪ್ರಾಚೀನ ಗ್ರಂಥಗಳಲ್ಲಿ ಅಥವಾ ಇನ್ನಿತರ ಆಕರಗಳಲ್ಲಿ ವಿವಾಹಗಳ ವರ್ಣನೆಗಳಲ್ಲಿ ವಿಭಿನ್ನ ವರ್ಣಗಳ ಜನರು ವಿವಾಹವಾಗುವುದು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಧರ್ಮಶಾಸ್ತ್ರಗಳು ಕೆಳವರ್ಣಗಳ ವಧುಗಳು ಮೇಲುವರ್ಣಗಳ ವರನನ್ನು ವಿವಾಹವಾಗುವುದನ್ನು ಸಮ್ಮತಿಸಿದ್ದವು. ವರ್ಣಗಳ ನಡುವೆ ವಿವಾಹಗಳು ನಡೆದಾಗ ವಧುವು ಗಂಡಿನ ವರ್ಣದೊಳಗೆ ಸೇರಿಬಿಡುತ್ತಾಳೆ. ವರ್ಣಧರ್ಮದ ಸಾಧನೆಗೆ ಇಂಥ ವಿವಾಹಗಳು ತೊಡಕಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ ವರ್ಣಸಂಕರ ಕಲ್ಪನೆಯು ಅಂತರ್ಜಾತಿ ವಿವಾಹದ ಕುರಿತ ವಾದಕ್ಕೆ ಪ್ರಯೋಜನವಾಗಲಾರದು.

ನಮ್ಮ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಜಾತಿಗಳು ಒಳ ವಿವಾಹವನ್ನು ಕಟ್ಟು ನಿಟ್ಟಾಗಿ ಅಳವಡಿಸಿಕೊಂಡಿರುವುದು ಮೇಲ್ನೋಟಕ್ಕೆ ಕಾಣಿಸುವ ಸಂಗತಿ. ಹಾಗೂ ಅನ್ಯ ಜಾತಿಗಳ ಜೊತೆಗೆ ವಿವಾಹವು ಸಂಘರ್ಷಕ್ಕೆ, ಹಿಂಸೆಗೆ, ಹತ್ಯೆಗೆ ಕಾರಣವಾಗುವುದೂ ಕೂಡ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಇವುಗಳಿಗೂ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರಿಗೂ ಸಂಬಂಧ ಕಾಣುವುದಿಲ್ಲ. ಈ ಪದ್ಧತಿಗಳು ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರ ಜಾತಿಗಳಿಗೆ ಹೋದಂತೆ ಹೆಚ್ಚು ಕಠಿಣವಾಗಿರುವುದು ಕೂಡ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ. ನಮ್ಮ ಮಾಧ್ಯಮ ವರದಿಗಳನ್ನು ನಂಬುವುದಾದರೆ ಅವು ಕೊಲೆಯಲ್ಲಿ, ಹಿಂಸೆಯಲ್ಲಿ ಅಂತ್ಯವಾಗುವುದು ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರ ಜಾತಿಗಳಲ್ಲೇ, ಇಂಥ ಹಿಂಸೆಯು ಕೇವಲ ಹಿಂದೂ ಜಾತಿಗಳಿಗೆ ಸೀಮಿತವಲ್ಲ, ಮುಸ್ಲಿಂ ಸಮಾಜದಲ್ಲೂ ಇವೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಈ ವಿರೋಧಕ್ಕೂ, ಬ್ರಾಹ್ಮಣರಿಗೂ, ಅವರ ಮಡಿ ಮೈಲಿಗೆಗೂ ಕಾರ್ಯಕಾರಣ ಸಂಬಂಧ ಕಾಣುವುದಿಲ್ಲ.

ಅಷ್ಟಾಗಿಯೂ ಈ ಮೇಲಿನ ದೃಷ್ಟಾಂತಗಳನ್ನೇ ಆಧರಿಸಿ ಅಂತರ್ಜಾತಿ ವಿವಾಹಗಳು ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ ಎಂಬುದು ತಪ್ಪು ಕಲ್ಪನೆ ಅಷ್ಟೆ. ನಾವು ನೋಡುವಂತೆ ಜಾತಿಗಳು ಕೇವಲ ಒಳವಿವಾಹದಿಂದಲೇ ತಮ್ಮ ಅಸ್ತಿತ್ವವನ್ನು ಇಟ್ಟುಕೊಂಡಿಲ್ಲ, ಭಾರತೀಯ ಜಾತಿ ಸಮಾಜದ ಅಧ್ಯಯನಗಳು ತೋರಿಸುವಂತೆ ಅನೇಕ ಜಾತಿಗಳು ಬಾಹ್ಯ ಜಾತಿಗಳ ಜೊತೆಗೆ ವಿವಾಹವಾಗುವ ಕ್ರಮವನ್ನು ಇಟ್ಟುಕೊಂಡಿವೆ. ಕೆಲವು ಕಡ್ಡಾಯವಾಗಿ ಅನುಲೋಮವನ್ನು ಅನುಸರಿಸುತ್ತವೆ. ಕೆಲವು ಸ್ವಜಾತಿಯ ವಧು ವರರ ಕೊರತೆ ಕಂಡುಬಂದಾಗ ಇಂಥ ವಿವಾಹವನ್ನು ಮಾನ್ಯಮಾಡುತ್ತವೆ. ಅಂದರೆ ಅಂತರ್ಜಾತಿ ವಿವಾಹಗಳು ನಮ್ಮ ಜಾತಿಗಳ ಉಳಿವಿನ ತಂತ್ರಗಳೂ ಆಗಿವೆ ಎಂಬುದು ಕುತೂಹಲಕಾರಿ. ಹಿಂದೆ ಅಂತರ್ಜಾತಿ ವಿವಾಹವಾದವರಿಗೆ ಬಹಿಷ್ಕಾರ ಪದ್ಧತಿ ಇತ್ತು. ಈ ಪದ್ಧತಿಗೆ ಒಳಪಟ್ಟವರು ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಜಾತಿಗಳಾಗಿ ಅಸ್ತಿತ್ವವನ್ನು ಪಡೆಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಅಂಥ ಎಲ್ಲರೂ ಬಹಿಷ್ಕಾರಕ್ಕೆ ಒಳಗಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ ಎಂಬುದೂ ತಿಳಿದುಬರುತ್ತದೆ. ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಸಮಾಜವು ಅಂಥ ವಿವಾಹವನ್ನು ಪುರಸ್ಕರಿಸಿದ ಪಕ್ಷದಲ್ಲಿ ವಧು ತನ್ನ ಮೂಲ ಜಾತಿಯನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡು ಗಂಡನ ಜಾತಿಗೆ ಸೇರುವ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ ನಡೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ಅನೇಕ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಜಾತಿಗಳೇ ವಧುಗಳ ಕೊರತೆ ಇರುವಾಗ ಅಂತರ್ಜಾತೀಯ ವಿವಾಹಗಳನ್ನು ತಮ್ಮ ಜಾತಿಗಳ ಉಳಿವಿಗಾಗಿ ಅಳವಡಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದವು ಹಾಗೂ ಇಂದೂ ಕೂಡ ಅಂಥ ತಂತ್ರವನ್ನು ಅನುಸರಿಸುವುದು ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಭಾರತೀಯ ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ವಿವಾಹ ಕ್ರಮದಲ್ಲಿ ವಧುವು ತನ್ನ ಗೋತ್ರ ಅಥವಾ ಬಳಿಯನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡು ಗಂಡನ ಗೋತ್ರ ಅಥವಾ ಬಳಿಗೆ ಸೇರುತ್ತಾಳೆ. ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಇಂಥ ವಿವಾಹಗಳಿಂದ ಜಾತಿಯೇ ಇಲ್ಲದ ಸಮುದಾಯವು ಎಂದೂ ನಿರ್ಮಾಣವಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ನಿರ್ಮಾಣವಾಗಿದ್ದಿದ್ದರೆ ಇಂದು ಕೆಲವಾದರೂ ಜಾತಿರಹಿತ ಗುಂಪುಗಳು ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿರಬೇಕಿತ್ತು. ನಮ್ಮ ಇಂದಿನ ಜಾತಿ ಸಮಾಜವು ಇಂಥ ಸವಾಲುಗಳನ್ನು ಸಾವಿರಾರು ವರ್ಷ ಎದುರಿಸಿ ಅರಗಿಸಿಕೊಂಡು ಬರುವ ಉಪಾಯಗಳನ್ನು ರೂಪಿಸಿಕೊಂಡಿದೆ.

ಇಂದಿನ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಂತೂ ನಮ್ಮ ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಇಂಥ ವಿವಾಹಗಳಿಗೆ ಬಂದ ಪ್ರತಿರೋಧಗಳು ಹಾಗೂ ಹಿಂಸೆಗಳನ್ನಷ್ಟೇ ಎತ್ತಿತೋರಿಸಿ ಅದಷ್ಟೇ ಸತ್ಯ ಎಂದು ಸಾರುವುದು ಅವಾಸ್ತವಿಕ, ಬಹುಶಃ ವಿವಾಹಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಪದ್ಧತಿಗಳು ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಪ್ರಾದೇಶಿಕ ರೂಢಿಗಳ ನೆಲೆಯಿಂದ ಹುಟ್ಟಿ ಅನುಕೂಲಕರ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಕಟ್ಟುನಿಟ್ಟಾಗಿ ಉಳಿದುಕೊಂಡು ಬರುತ್ತಿದ್ದವು. ಪ್ರತಿಕೂಲ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಅಂಥ ರೂಢಿಗಳು ಸಡಿಲವಾಗುತ್ತಿದ್ದವು. ಬಹುಶಃ ಗ್ರಾಮೀಣ ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ಇಂಥ ವಿವಾಹಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಳ್ಳುವಲ್ಲಿ ಪ್ರಾಯೋಗಿಕ ಸವಾಲುಗಳು ಇರುವುದರಿಂದ ತೀವ್ರ ಪ್ರತಿರೋಧವನ್ನು ಹುಟ್ಟಿಸುವ ಸಾಧ್ಯತೆ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ. ಇಂದು ಅಲ್ಲೂ ಹಾಗಿಲ್ಲ ಅಂತಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಿ, ನಗರಗಳ ಆಧುನಿಕ ವಿದ್ಯಾವಂತರ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಇಂದು ಹೊಸ ಜೀವನ ಕ್ರಮವೊಂದು ರೂಢಿಯಲ್ಲಿ ಬರುತ್ತಿದೆ. ಅಲ್ಲಿ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ, ಲಿಂಗಾಯಿತ, ಒಕ್ಕಲಿಗ ಮುಂತಾದ ಸಮೂಹಗಳ ವಿವಿಧ ಜಾತಿಗಳಲ್ಲಿ ಒಳ ವಿವಾಹಗಳು ಅರ್ಥಕಳೆದುಕೊಂಡಿವೆ. ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ ಈ ಒಳಜಾತಿಗಳಿಗೆ ಹೊರತಾಗಿಯೂ ಅಂತರ್ಜಾತಿ ವಿವಾಹವನ್ನು ಸಂಪ್ರದಾಯಬದ್ಧವಾಗೇ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಅದರಲ್ಲೂ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಜಾತಿಗಳು ಅಂತರ್ಜಾತೀಯ ವಿವಾಹಗಳಿಗೆ ತೆರೆದುಕೊಂಡಷ್ಟು ಬೇರೆ ಯಾವ ಜಾತಿಯೂ ತೆರೆದುಕೊಂಡಂತಿಲ್ಲ. ನಾನು ಭಾಗವಹಿಸಿದ ಇಂಥ ಅನೇಕ ವಿವಾಹಗಳಲ್ಲಿ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಪುರೋಹಿತರೇ ಅವುಗಳನ್ನು ಮಂತ್ರ ಹಾಗೂ ವಿಧಿವಿಧಾನಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ನಡೆಸಿಕೊಟ್ಟಿದ್ದನ್ನು ನೋಡಿದ್ದೇನೆ. ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳು ಅಂತರ್ಜಾತಿ ವಿವಾಹದ ವಿರೋಧಿಗಳಾಗಿದ್ದರೆ ಅದರ ಪುರೋಹಿತರು ಸಂಪ್ರದಾಯಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ಈ ವಿವಾಹಗಳನ್ನು ನಡೆಸಲು ಹೇಗೆ ಸಾಧ್ಯ? ಹಾಗಾಗಿ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ವಿವಾಹ ವಿಧಿಗಳಿಗೆ ಜಾತಿಯೊಂದು ನಿರ್ಣಾಯಕ ಸಂಗತಿಯಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದು ಸ್ಪಷ್ಟ. ಬಹುಶಃ ಇಂದು ಎರಡು ರಿಲಿಜನ್ನುಗಳಿಗೆ ಸೇರಿದವರ ವಿವಾಹಕ್ಕೆ ಒದಗಬಹುದಾದ ಕಾನೂನಾತ್ಮಕ ಹಾಗೂ ತಾಂತ್ರಿಕ ತೊಂದರೆಗಳಿಗೆ ಹೋಲಿಸಿದರೆ ಜಾತಿಗಳ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳು ಈ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ತುಂಬಾ ಮುಕ್ತ ಹಾಗೂ ಸ್ಥಿತಿಸ್ಥಾಪಕವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತವೆ. ಅಷ್ಟಾಗಿಯೂ ಇಂಥ ಆಚರಣೆಗಳು ಜಾತಿವಿನಾಶವನ್ನು ಮಾಡಿಯೇ ಬಿಡುತ್ತವೆ ಎನ್ನುವ ಅವಸರದ ತೀರ್ಮಾನ ಕಷ್ಟ

ಇಂದು ಜಾತಿವಿನಾಶದ ಕುರಿತು ಮಾತನಾಡುವವರಲ್ಲಿ ವರ್ಣಸಂಕರವೆಂದರೆ ಜಾತಿ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ನಾಶ ಎಂಬ ಕಲ್ಪನೆ ಇರುವುದು ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಧರ್ಮಶಾಸ್ತ್ರಕಾರರು ವರ್ಣ ಸಂಕರದಿಂದ ಜಾತಿ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯು ನಾಶಗೊಂಡಿತು ಎನ್ನುವುದರ ಬದಲಾಗಿ ಹೊಸ ಹೊಸ ಸಂಕೀರ್ಣಜಾತಿಗಳು ಹುಟ್ಟಿದವು ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ ಎಂಬುದು ಕುತೂಹಲಕಾರಿಯಾಗಿದೆ. ನಮಗೆ ಜಾತಿಗಳ ಕುರಿತ ಇಂದಿನ ಅಧ್ಯಯನಗಳಿಗೆ ಅತ್ಯಂತ ಪ್ರಾಚೀನ ಆಧಾರವೇ ಈ ಸಂಕೀರ್ಣಜಾತಿಗಳ ವರ್ಣನೆ. ವರ್ಣಗಳಿಗೂ ಜಾತಿಗೂ ಏನು ಸಂಬಂಧ ಎಂಬುದನ್ನು ಗ್ರಹಿಸಲಿಕ್ಕೂ ಇದನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ ಬೇರೆ ಆಧಾರವಿಲ್ಲ. ಅಂತರ್ವರ್ಣಗಳ ವಿವಾಹವೂ ಸಂಕೀರ್ಣ ಜಾತಿಗಳ ಹುಟ್ಟಿಗೆ ಒಂದು ಕಾರಣ ಎನ್ನುತ್ತವೆ ಧರ್ಮಶಾಸ್ತ್ರಗಳು, ಬೇರೆ ಬೇರೆ ವರ್ಣಗಳ ಗಂಡು ಹೆಣ್ಣುಗಳು ಕೂಡಿ ಹೊಸ ಜಾತಿಗಳು ಹುಟ್ಟುವ ಕಲ್ಪನೆಯು, ಎಷ್ಟೇ ಕಾಲಿಲ್ಲದ ಕಥೆಯಾದರೂ ಕುತೂಹಲಕಾರಿಯಾಗಿದೆ. ಅಂದರೆ ಅಂತರ್ವರ್ಣಗಳ ವಿವಾಹವು ಜಾತಿಗಳ ಸಂಖ್ಯೆಯನ್ನು ಜಾಸ್ತಿಮಾಡಿತು ಎಂದು ಈ ವರ್ಣನೆಗಳು ತಿಳಿಸುತ್ತವೆಯೇ ಹೊರತೂ ಅವನ್ನು ಅಳಿಸಿಹಾಕಿತು ಎನ್ನುವುದಿಲ್ಲ. ಹಾಗೂ ಅಂತರ್ವರ್ಣ ವಿವಾಹವು ಪ್ರಾಚೀನ ಕಾಲದಿಂದಲೂ ತೀರಾ ಸಾಮಾನ್ಯವಾದ ವಿಚಾರವಾಗಿತ್ತು ಎಂಬುದನ್ನು ಸ್ಪಷ್ಟಪಡಿಸುತ್ತವೆ. ಅಂದರೆ ಅಂತರ್ಜಾತಿ ವಿವಾಹದಿಂದ ಜಾತಿ ವಿನಾಶವಾಗುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವ ಪ್ರತಿಪಾದನೆಗಳು ಈ ಎರಡು ಸತ್ಯಗಳನ್ನು ಗಣನೆಗೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡಂತೆ ಕಾಣುವುದಿಲ್ಲ. ಹಾಗೂ ಭಾರತೀಯ ಜಾತಿ ಸಮಾಜದ ಕ್ರಿಯಾಶೀಲ ಸ್ವರೂಪವನ್ನೂ ಗಣನೆಗೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡಂತಿಲ್ಲ. ಬದಲಾಗಿ ವಸಾಹತುಶಾಹಿ ಕಥೆಗಳನ್ನೇ ನೆಚ್ಚಿಕೊಂಡಂತಿದೆ.